QUIÉNES SOMOS

El Jaraiz nació en el verano de 1996 como una iniciativa surgida como respuesta a una inquietud que rondaba por las cabezas y el ánimo de unos hijos pródigos de Oseja. Unas personas cuyo denominador común era el origen de sus raíces, al que regresaban con mayor o menor asiduidad según sus circunstancias personales, y el dolor o la angustia que les producía ser conscientes del agónico final que se cernía sobre el mundo que los vio nacer, no estamos hablando del fin de una raza o una civilización, pero sí de la extinción de unos usos y costumbres, de una forma de vivir y de afrontar la tarea de llegar a viejos sacando la familia adelante.

Unido a eso estaba el deseo de tener noticias o saber de otros paisanos que, obligados a una diáspora por la estrechez del terruño, se habían desperdigado por diferentes destinos perdiendo el contacto que tan cercano era en un pueblo tan pequeño. Como no, este deseo se materializó en una de las celebraciones, que casi todos los mayores señalan en su entrevista en la gayata, como la de más grato recuerdo de su infancia “la romería a la Virgen de la Sierra “. Allí con la experiencia en lides de esta naturaleza de nuestro recordado en la ausencia cura Carmelo y con el apoyo de la alcaldía, entonces regida por Eduardo, se fue pergeñando la revista “El Jaraiz”.

En este tiempo hemos intentado ser los heraldos de las novedades que se producían en el pueblo, hemos dejado testimonio gráfico de fiestas y eventos desarrollados en Oseja, se ha ofrecido un espacio donde cualquier persona pudiera expresar sus opiniones, anhelos o inquietudes literarias, se les ha puesto rostro a muchos de nuestros antepasados. de los que sólo conocíamos los nombres, a través de las fotos de recuerdos del ayer y algo esencial, se han recopilado en estas páginas muchas de las actividades con las que se ganaban la vida nuestros mayores, las fiestas y celebraciones con las que disfrutaban, las añoranzas y los sentimientos que atesoraban en su vejez y sobre todo los recuerdos de unas vidas duras y austeras como la tierra que los vio nacer y ya en muchos casos morir. Esta recopilación se ha basado en la transmisión oral, a la que hemos recurrido al no existir documentos escritos. Tristemente muchas de las personas que nos han transmitido sus conocimientos han fallecido perdiendo con ellos y ellas un valiosísimo legado de costumbres, tradiciones, historias… que son irrecuperables.

Dijo un escritor africano llamado Amadou Hampate, “cuando un anciano muere una biblioteca arde” pues con él desaparecen los conocimientos y experiencias vitales que conforman la enciclopedia de su vida. A lo largo de estos veinticinco años muchas son las bibliotecas que han ardido en Oseja, unas de golpe y otras poco a poco con esa maldita enfermedad del olvido. En El Jaraiz nos queda ese regusto agridulce que hay entre lo mucho que se ha perdido y lo que se ha podido preservar en sus páginas mediante el testimonio de nuestros ancianos y los artículos y aportaciones de nuestros colaboradores.

Tampoco podemos olvidar a las personas que han formado parte en algún momento de la redacción; a todos los que han colaborado con sus aportaciones escritas, sus fotografías, sus sugerencias, su información… Lo que les agradecemos enormemente. Queremos seguir manteniendo y ampliando esa colaboración insustituible para la pervivencia de este proyecto y aportando savia nueva que le dé continuidad. Y, por supuesto, nuestro enorme agradecimiento a todos los suscriptores que hacen posible la supervivencia de la revista.

Esperamos que “El Jaraiz” tenga muchos más años de vida, que las nuevas generaciones se sumen a este proyecto como ya lo están haciendo y nos jubilen. Os animamos a no dejar que el olvido queme lo que hemos sido, que cada uno lo cuente a su manera, sin vergüenza de nuestras carencias, con el aplomo de saber que nuestros recuerdos son únicos lo mismo que nuestras vidas y que nuestros descendientes merecen conocerlos de nuestras propias manos a través de esta revista.

¡¡¡GRACIAS A TODOS VOSOTROS!!!

Quiestos  sozios y leyedors de “El Jaraíz”, con iste lumero que tiens en as tuyas mans (o zincuanta) se cumplen bentizinco añadas d’una ideya que surtió como rispuesta a un azogue que roldaba por as capezas y o goyo d’unos fillos prodigos d’ Osella. Unas presonas embrecatas por l’ orichen d’as suyas radizes, lugar do tornaban á ormino, seguntes as suyas zercustanzias presonals , y a dolor u angunia que les produziba estar cosziens d’a trista rematadura que cayeba denzima d’o mundo do naxioron,  no charramos d’a fin d’una raza o zebilizazión, pero si d’o amortamiento d’unos  emplegos y costumbres, d’ una traza de bibir y de concarar o quefer de plegar a biellos lebando a familia entabán .

Chunito a isto yera o deseyo de tener notizias u saper d’atros paisanos que, obligaus á ir-se-ne por o poquer sustento d’a tierra, s’eban espardito por diferiens destins tresbatindo o contauto que tan a man yera en un lugar tan chicorrón. Como no, ista delera se materializó en una d’as zelebrazions, que cuasi tota ra chen mayor siñala en a entrebiesta d’a gayata como a millor remeranza d’a infanzia “la romería a la Virgen de la Sierra “. Astí, con a esperenzia d’o nuestro remerato mosén Carmelo y con  aduya d’o churau d’allora, Eduardo, escomenzipió  o que güe, bentizinco añadas dimpués tiens en as tuyas mans, a rebiesta “El Jaraiz”.

En tot iste tiempo hemos prebado de estar os eraldos d’as novedaz que suzedeban en o lugar, hemos dixato testimonio grafico de fiestas, borinas y feitos desembolicatos en Osella, se ha ofrito un puesto do cualsiquier podeba esprisar  o suyo parixer, angluzias, o inquietuz literarias, se ha meso cara a muitos d’os nuestros debampasatos, d’os que no más conoxebanos os nomes, por os afotos  d’as memorias  d’ayere  e bella cosa esenzial, se son replegatas en istas pachinas muitas d’as autibidaz con as que se ganaban a bida os nuestros biellos, as fiestas e ras zilebrazions con as que espleitaban, os recosiros y os sentimientos que atresoraban en a suya biellera y  más que más, as alcordanzas d’unas bidas aspras y duras como a tierra  que ros biyo naxer e ya en muitos casos, fenexer. Ista replega ye alazetata en a trasmisión oral , acodindo á ista por no esistir documentos escritos. Ye muito tristo que asabelas d’as presonas que nos han trasmetido a suya conozenzia son amortatas tresbatindo con ers y eras un legau de muita balura: costumbres, tradizions e istorias que son irrecuperables.

Deziba un escritor africano clamato Amadou Hampate, “ cuan un biello s’amorta una biblioteca se crema” pues con él disparixen os conozimiens y esperienzias bitals que conforman a enziclopedia d’a suya bida  Entre istas bentizinco añadas  muitas son as bibliotecas que se son crematas en Osella, unas de sopetón y atrás chino-chano con ixa malotía maldita d’o xuplido. En el Jaraiz nos queda ixa sapia agridulze que bi ha entre o muito que ye tresbatito y lo que  se ha puesto protexer en as suyas pachinas meyán o testimonio d’os  nuestros biellos y os articlos y aportazions d’os nuestros colaboradors.

En iste lumero no podemos xuplidar a ras presonas que en bel inte formaron parti d’a redazión. A toz os que han colaborau con as suyas aportazions escritas, afotos, sucherenzias u informazión… semos perén agradexitos. Queremos continar mantenindo y enamplando ixa colaborazión insustituyible ta ra perbibenzia d’iste proyeuto y aportando sapia nueba ta que contine. Y profés, nuestro granizo agradeximiento á toz os suscritors que fan posible a superbibenzia d’a rebiesta y a toz os que metez un granico d’arena con a crompa d’os boletos d’a lotería de Nadal, que suposa una importán aduya economica.

Asperamos que “ El Jaraiz”  tienga muitas más añadas de  bida, que as nuebas chenerazions se sumen a iste proyeuto como ya son fendo y que nos chubilen. Os animamos á no dixar que o xuplido creme o que semos estato, que cadagún rezente as cosetas d’a suya traza, sin bergüeña d’as nuestras mancas, con a rasmia de saper que as nuestras remeranzas son unicas, o mesmo que as nuestras bidas y que os nuestros deszendiens cal que conoxcan por nusatros en ista rebiesta.

GRAZIAS A TOZ BUSATROS!!!